اندکی تا صبح پیروزی...

روزها را به امید آن که نگاهت فردا‌ بر پهنای آسمان درخشیدن گیرد

 

 به شب‌هایم گره می‌زنم و دست بر دعا

 

انتظار فردایی را می‌کشم که از حریم امن خویش درآیی

 

و دلدادگان دیرینه‌ات را با آب زلال مهربانی‌ات سیراب کنی.

 

هر شب که ماه بر آسمان می‌افتد‏،

 

غمی دلگیرتر از همیشه تمام وجود عاشقانت را می‌گیرد و امید دیدنت باز

 

حماسه شاعرانه می‌آفریند و شعر هجران به شعر انتظار تبدیل می‌شود

 

و شاعر چشم‌هایت در لابلای ابیات

 

ترک‌خورده‌اش به دنبال خودت می‌گردد

 

 

شاعران انتظار در غم هجرانت غزل‌ها را جامه امید می‌پوشند و

 

الهه‌های شعرشان هر لحظه به امید وصالی بزرگ‏،

 

 در آسمان آبی دلدادگی به رقص درمی‌آیند.

 

راستی تو از طلوع کدامین خورشید جمعه سر بر خواهی آورد

 

 و از میانه کدامین آدینه دست مرا خواهی گرفت.